Op Europees niveau kwam pas in 2005 een verbod op het gebruik van asbest. Economische belangen, waaronder werkgelegenheidsargumenten en een sterke lobby van de asbestindustrie speelden bij deze trage gang van zaken een rol. Alle westerse landen hebben het gebruik van asbest verboden. De laatste die dat deed, was ook de bekendste producent. Canada trok in 2012 de overheidssteun voor de asbestmijnen in. Daarmee leek het lot van de omstreden Canadese asbestindustrie bezegeld. De mijn in de plaats Asbestos was de eerste in Canada waar het materiaal werd gewonnen dat later longziektes en kanker bleek te veroorzaken. Het was ook de laatste werkende mijn. Na decennia van internationale kritiek stopten de Canadese overheden hun steun aan de mijn. De nieuwgekozen regering destijds in deelstaat Quebec, annuleerde onmiddellijk een openbare lening aan het mijnbedrijf. De federale overheid in Ottawa liet van haar kant laten weten dat ze zich niet langer keert tegen internationale inspanningen om asbest aan te merken als een gevaarlijke stof. Aan het einde van hetzelfde jaar ging de mijn definitief dicht.
Inmiddels wil het plaatsje Asbestos zelfs van naam veranderen. De naam is een hindernis geworden voor investeerders omdat ze niet met asbest geassocieerd willen worden. Momenteel (mei 2020) wordt een nieuwe naam gekozen in samenspraak met de ruim 7000 inwoners.
Momenteel wordt nog asbest gewonnen in Rusland, China, Brazilië en Kazachstan. Jaarlijks sterven er wereldwijd nog steeds zo’n 100.000 mensen aan mesothelioom en andere asbest gerelateerde aandoeningen. De internationale vakbeweging (International Labour Organisation) roept al jaren op tot een wereldwijd verbod op asbest. Vooralsnog tevergeefs.